Wspólne pożycie to obowiązek, który polega na duchowej, fizycznej i gospodarczej więzi małżonków. W doktrynie podkreśla się, iż są to fundamentalne płaszczyzny małżeństwa. „Wspólnota duchowa polega na wzajemnym pozytywnym stosunku uczuciowym małżonków, szacunku, zaufaniu, szczerości, lojalności, wyrozumiałości, na respektowaniu osobistych cech małżonka, uwzględnianiu jego osobistych potrzeb oraz gotowości do ustępstw oraz kompromisów” Wyrok Sądu Najwyższego V CKN 741/00. Mimo tego, że więź duchowa i fizyczna zostały wydzielone na osobne płaszczyzny, stwierdzić należy, iż jest to podział nieco sztuczny. Z natury małżeństwa bowiem obszary te nachodzą na siebie.
Nie ma jednak wątpliwości, że wspólne pożycie dotyczy więzi gospodarczej małżonków. Wieź ekonomiczna objawia się przede wszystkim we wspólnym mieszkaniu, wspólnym budżecie, przygotowywaniu wspólnych posiłków, innymi słowy prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego.
Pamiętać należy, iż w realiach codziennego życia wspólne pożycie może ulec pewnym ograniczeniom, bez naruszenia obowiązku małżeńskiego. Dzieje się tak na przykład, gdy małżonkowie tymczasowo nie zamieszkują razem. Pożycie małżeńskie istnieje jednak między nimi nieprzerwanie, pod warunkiem że małżeńska więź jest utrzymywana w sposób dostateczny, z zachowaniem więzi osobistej i emocjonalnej.