Roszczenie o zachowek jak większość roszczeń majątkowych podlega przedawnieniu.
Ratio legis instytucji przedawnienia wynika z pewnych wartości, przyjętych przez cały system prawa, którego normy działają niezależnie, a czasem nawet wbrew woli i interesom osób uprawnionych, poprzez zmniejszenie ochrony przysługujących uprawnionym praw podmiotowych. Ustawodawca uznał, że takie rozwiązanie z punktu widzenia zasad państwa prawa, takich jak obiektywna przewidywalność skutków zachowań podmiotów prawa cywilnego oraz pewność i bezpieczeństwo obrotu prawnego, jest ważniejsze od etycznych wątpliwości, jakie mogą jawić się na tle przyjętych rozwiązań w zakresie przedawnienia. Te wymienione wyżej wartości całego systemu prawnego legły u podstaw regulacji całej instytucji przedawnienia. Ratio legis, a w konsekwencji cel i funkcja instytucji przedawnienia w kodeksie cywilnym sprowadzają się do usunięcia stanu niepewności prawnej w sytuacji, gdy uprawniony przez bardzo długi czas nie wykonuje swoich praw podmiotowych, nie realizuje przysługujących mu roszczeń.
Zgodnie z treścią art. 1007 § 1 k.c. roszczenia uprawnionego z tytułu zachowku oraz roszczenia spadkobierców o zmniejszenie zapisów zwykłych i poleceń przedawniają się z upływem lat pięciu od ogłoszenia testamentu, inne okoliczności nie mają znaczenia dla rozpoczęcia biegu przedawnienia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie VI ACa 1687/13). Jeżeli testamentów było kilka, to należy przyjąć, że termin przedawnienia z art. 1007 § 1 k.c. rozpoczyna swój bieg od daty ogłoszenia testamentu, z treści którego uprawniony wywodzi przeciwko spadkobiercy roszczenie o zachowek. Wyrok Sądu Najwyższego III CSK 319/12.