Jeżeli powód narusza dobra osobiste innych osób jakimi są prawo do prywatności, zachowania własnego wizerunku, niezakłócone korzystanie ze swej swobody i własności prywatnej, to nie może skutecznie domagać się ochrony swego dobra osobistego skoro w istocie sam jest sprawcą tego naruszenia przez doprowadzenie (zmuszanie) innych osób (pozwanego) do takich zachowań. Zgłaszając żądanie ochrony dóbr osobistych powód w istocie nadużywa swego prawa podmiotowego skoro – jak wyżej ustalono – takie jego zachowania prowokują inne osoby, w tym pozwanego do zachowań, które nie powinny być akceptowane. Jeżeli więc w istocie sam powód jest sprawcą tych zachowań to nie może korzystać z ochrony (art. 5 kc.) przewidzianej przepisami prawa.
Pozwany naruszył bowiem dobra osobiste powoda wskutek tego, że to powód swoim bezprawnym zachowaniem (nagrywaniem pozwanego bez jego zgody czy nawet wbrew jego woli) naruszył dobra osobiste pozwanego.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 kwietnia 2007 r. I ACa 139/2007
Wzajemność naruszeń dóbr osobistych nie wyłącza z mocy art. 24 kc roszczenia o zaniechanie.
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 24 stycznia 2000 r. III CKN 553/98
Osoba postępująca nagannie zachowuje prawo do ochrony dobrego imienia w razie zarzutu bardziej niegodnego zachowania niż to, którego się dopuściła.
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 11 sierpnia 2010 r. I CSK 649/2009