Upublicznienie wizerunku bez zgody co do zasady stanowi naruszenie dóbr osobistych. Zgodnie z art. 24 kc :
1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.
2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.
3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.
Powyższy przepis stanowi elementarz konsekwencji bezprawnego wykorzystania wizerunku uprawnionego. W przypadku naruszenia dóbr osobistych uprawniony ma prawo żądać przede wszystkim:
- zaniechania dalszego rozpowszechniania wizerunku,
- doprowadzenia do usunięcia skutków naruszenia prawa do wizerunku,
- zadośćuczynienia za doznaną krzywdę związaną z naruszeniem,
- odszkodowania jeżeli została wyrządzona szkoda majątkowa,
- przekazania określonej sumy na wskazany przez uprawnionego cel społeczny.
W zasadzie wyjaśnienia wymaga jedynie instytucja zadośćuczynienia za krzywdę, w szczególności kwestia ustalania jego wysokości. „O wysokości zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych – co do zasady – decyduje rodzaj naruszonego dobra osobistego pokrzywdzonego, skala naruszenia, okoliczności w jakich doszło do naruszenia i charakter działania sprawcy, w tym jednorazowość lub wielokrotność tego działania oraz zakres krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu, długotrwałość jej odczuwania.” (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 3 grudnia 2010 r. I CSK 61/2010). Nadmienić należy, iż „zadośćuczynienie musi stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną dla obu stron. Dla strony pokrzywdzonej zadośćuczynienie musi spełniać funkcję kompensacyjną, jednocześnie dla celów prewencyjnych powinno być pewnym uszczerbkiem majątkowym dla sprawcy naruszenia” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2008 r. VI ACa 1248/2007).