Trzeba wyraźnie podkreślić, iż odszkodowanie nie jest tożsame z zadośćuczynieniem.
Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 kc pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną. Przyznana suma pieniężna ma bowiem stanowić ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana wskutek popełnienia czynu niedozwolonego. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia wymaga uwzględnienie wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wywołania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej bezradność życiowa i inne czynniki podobnej natury.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 października 2013 r. V ACa 370/2013
Zadośćuczynienie musi stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną dla obu stron. Dla strony pokrzywdzonej zadośćuczynienie musi spełniać funkcję kompensacyjną, jednocześnie dla celów prewencyjnych powinno być pewnym uszczerbkiem majątkowym dla sprawcy naruszenia. Istotną przesłanką jest także umyślność działania naruszyciela.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2008 r. VI ACa 1248/2007